Uruseilanden en Armatani

Uroseilanden en Amantani

Vanmorgen zowaar uitslapen. Om 7.15 ontbijt en om 8.00 uur in de tuk-tuk naar de haven. Lachen in zo'n ding. Wij vertrekken zo'n beetje als laatste maar dankzij onze fanatieke bestuurder (met een zeer slecht gebit) komen we bijna als eerste aan. Hans besluit vandaag niet mee te gaan maar aan zijn gezondheid te werken. Bij de haven koop ik nog wat kaarsen als kadootje voor mijn gastgezin vannacht.
We stappen over allerlei boten in die van ons : een soort rondvaart boot idee.
Je kan binnen of buiten op het achterdek of boven op het dek zitten. Maar wel gelijk verdelen anders kapseizen we! We zijn nu bij het Lake Titicaca, het hoogst bevaarbare meer ter wereld. Eerst varen we een half uur naar de Uroseilanden. Dit ziin 40 geen echte eilanden maar grote drijvende rietvelden waar de Urosindianen op wonen. Iedere week moet er een nieuwe laag bovenop anders zinkt de boel. Na een uurtje varen arriveren we. De vrouwen staan ons al op te wachten in zeer kleurige kleding. We krijgen uitleg over de bouw van hun rieten eilanden, hun rieten huizen, hun rieten boten en ze eten het riet ook nog. Ook eten ze een soort wortels: oka, aardappels die ze eerst een paar nachten laten bevriezen zodat ze wit kleuren en dan 2 jaar bewaard kunnen worden, 5 soorten vis uit het meer en quinoia een soort graan. We zwermen uit over het eiland. Ik bezoek als enige van de groep een schooltje en wordt meteen toegezongen. Er is uiteraard alle gelegenheid om met een rieten boot naar een eiland verderop te varen (wat ik niet doe) en vele geweven, gebreide, gevlochten, geborduurde, ingesneden, kussenslopen, tafelkleden, shawls, sierkalebassen, armbanden, vaatwerk, bootjes, mobiles ed te kopen ( wat ik ook niet doe) Ik gluur in de hutten hoe de mensen leven op het riet, op een houten bed, met vele lagen kleding tegen de muren gepropt ( de temperatuur verschilt enorm tussen dag en nacht ) Ze beschikken over een paar zonnecollectoren maar die werken niet in het regenseizoen. Koken moet op een steen gebeuren want anders ga je door het riet heen. ........ Het tempo van deze mensen ligt stukken lager dan dat van ons, sommige eilanden willen ook helemaal geen bezoek van buitenlanders krijgen. Ik fotografeer wat mooie kinderen die ook kleurrijke kleding aan hebben. Iedereen draagt hier een hoofddeksel tegen de zon. Ook deze zijn zeer kleurrijk en en praktisch want je kan er aan zien uit welke streek iemand komt en soms of ze nog vrijgezel of getrouwd zijn. We bezoeken nog een tweede eiland en gaan dan weer in onze semirondvaartboot 2 uur verder varen naar eiland Amantani. Ondertussen kan ik lekker een boek lezen op de ereader.
Op Amantani staat de familie waar wij bij zullen logeren al klaar. We worden ingedeeld per huis. Ik hijs mijn overvolle dagrugzak op mijn rug en loop hijgend achter mijn hospita Gladis aan. Haar dochtertje Eveline dartelt vrolijk om ons heen. Na 10 minuten zijn we bij ons logeeradres: dat valt me enorm mee. Ik heb een hele grote kamer voor mijzelf, met twee grote bedden. Naast mij slaapt Peter, daarnaast Lex en daarnaast Annette de gids. Eerst krijgen we lunch: quinoasoep en vervolgens een gebakken kaasplak met een zoete aardappel, plakken gekookte wortel, 2 grote tuinbonen, 2 plakken tomaat en 2 oka's. Daarbij een kop muna thee, allemaal erg smakelijk. Vervolgens kijken we even rond het huis naar fotogenieke plaatjes en maken ons klaar voor de tocht omhoog naar de tempel van Panchatata die bijna op het hoogste punt van het eiland staat. In 2 uur klim ik naar adem snakkend omhoog tot 4115 meter hoogte. Ik arriveer nog net voor zonsondergang. Onderweg een prachtig uitzicht over het hele eiland en de omliggende zee en bergen in de verte. Langs de stenen aan de zijkant van het pad verkopen vrouwtjes hun zelfgemaakte artikelen. Bovenaangekomen een paar mooie foto 's gemaakt en van mijzelf laten maken. Daarna in het donker weer voorzichtig terug naar beneden.
Bij de hospita ons avondeten gekregen: wederom soep, rijst en een prutje eroverheen met een kopje munathee. Eenvoudig maar smakelijk. We eten i n de keuken zodat we goed alle potten en pannen kunnen bekijken die op de met eucalyptus gestookte oven staan. Peter speelt schaak met de zoon des huizes: Franklin. Via Annette horen we dat Gladis haar man 1 dag permaand ziet. Hij werkt in Puno om de aanbouw voor de toeristen af te betalen. De toeristen worden eerlijk verdeeld over de 10 dorpen die ieder 50 gezinnen hebben. Er leven zodoende zo'n 500 gezinnen op het eiland. Ze krijgt zo'n 2 a 3 x per maand gasten. Daarvoor ontvangt ze dan zo 'n 11 dollar pp. Haar leven bestaat uit het gezin van twee kinders, de gasten met alles wat daarbij hoort, het bewerken van de stukjes land rondom haar huis en ondertussen natuurlijk veel handwerken. Ze woont naast haar schoonmoeder. Het is bijzonder om te zien dat de deuren constant open staan en schoonmoeder die ook gasten heeft telkens iets uit de pannen komt scheppen en dan weer verdwijnt. Ook komt er met regelmaat even een buurvrouw binnenwaaien. Van het geld dat Gladis aan ons verdient gaat ze oa (40 sol) besteden aan het maandelijks te betalen bedrag voor het schoolreisje van haar zoon naar Cusco.
Nadat Peter voor de tweede keer gewonnen heeft met schaak gaan we om 20.30 uur naar bed. Ik lees nog een half uurtje maar dan gaat het licht uit.
Jolande